Zelfredzame burgers. Gemeenten en overheden zijn er gek op. Een zelfredzame burger heeft namelijk het vermogen om zelfstandig het leven te leiden en eigen problemen op te lossen, met oog voor haar omgeving. Deze mensen zoeken zelf naar oplossingen die het beste past bij hun situatie. En als blijkt dat ze toch hulp van de overheid nodig heeft, dan vraagt ze heel gericht en met kennis van zaken. Dat scheelt de overheid (of de instantie die namens de overheid handelt) een hoop tijd en geld aan bemiddeling en onderzoek, maar vereist wel vertrouwen. Vertrouwen dat de burger, de klant, zelf heel goed kan overzien wat in haar situatie nodig is; wat het beste past. Dat geldt ook voor ouders die zorg dragen voor een kind met een intensieve zorgbehoefte. Zo'n ouder weet vaak heel goed wat het beste past bij kind en gezin, wat voor zorg er nodig is, en hoe die het beste gegeven kan worden.

Weten waar je het over hebt, en wat je wilt, maakt zelfverzekerd en assertief. Dat laatste gaat al helemaal op als het over je eigen kinderen gaat. Ouders verwachten een professionele en efficiënte begeleiding naar zorg. Ze wil op basis van gelijkwaardigheid het gesprek aangaan, en is op zoek naar kansen en mogelijkheden. Als deze zelfredzame ouder met betutteling, vragen naar de bekende weg, of met bureaucratie benadert wordt, raakt ze geïrriteerd. Dat is volkomen te verwachten want de zelfredzame ouder verwacht kordate dienstverlening, met kennis van zaken, en zonder dubbele agenda.

Heel anders gaat het toe bij de wanhopige ouder die met haar handen in het haar zit. Ze laat zich graag helpen en leiden door de professional. Ze stelt nauwelijks kritische vragen, en wordt ook niet geïrriteerd of assertief. Daar is immers ook geen reden toe. Ze is namelijk erg blij met de begeleiding naar zorg voor haar kind. Ze wil dat er iemand is die naar haar luistert, en vooral het vertrouwen hebben in goede handen te zijn, bij iemand met verstand van zaken. Ze neemt de procedure, de gegeven adviezen, en de bureaucratie zonder mopperen voor lief; de professional zal het immers wel het beste weten...

Twee groepen ouders, die volstrekt verschillend  benaderd moeten worden. Als ik professional was, zou ik uit de tweede groep wellicht meer werkvreugde halen. De eerste groep, de zelfredzame ouders, zijn veel kritischer en veeleisender. Zou het daarom zijn dat ouders in de IKZ soms als 'lastig' bestempeld worden? Deze groep weet immers heel goed wat er voor hun kind nodig is, en hoe zorg het beste georganiseerd kan worden, met kwaliteit van leven voor kind en gezin op het oog. 

Als de hele keten in de IKZ deze ouders nu eens als volwaardige gesprekspartner zou benaderen, en de betutteling opzij schuift, zou dan niet zowel de ouders als de professionals collectief een diepe zucht van verlichting slaken?!